Rust, contact met publiek én goeie PowerPoint.

Wat een mooie rustige verteller is Alaa Murabit. Ze beweegt met haar handen, maar doet dat op een natuurlijke manier, is niet bang af en toe een stilte te laten vallen, varieert in klank, kleur, volume en toonhoogte en vertelt een persoonlijk verhaal. Ze begint mooi met een anekdote over iets dat op weg naar de presentatie gebeurde. Ik moet eerlijk zeggen dat een klein stemmetje in mij zegt dat die anekdote zich misschien op een ander moment afspeelde, maar dat maakt me niks uit.

Op speelse manier aandacht vragen
Als ze graag wil dat een bepaald detail opvalt, speelt ze met het publiek. Ze zegt dat ze uit een gezin met elf kinderen komt, laat een korte stilte vallen en zegt dan ‘… ja elf.’ Ik heb geen idee of er echt iemand in de zaal zat die een verbaasde reactie toonde, maar dat maakt helemaal niet uit. In beide gevallen is het een slimme manier om aan de ene kant meer nadruk te leggen op bepaalde details en aan de andere kant het gevoel te geven dat er sprake is van interactie met de zaal. Dat je echt naar de aanwezigen kijkt en rekening houdt met hun reactie.

PowerPoint
Murabit maakt goed gebruik van de PowerPoint. Ze laat vooral foto’s zien en als ze teksten gebruikt, zijn het korte teksten die net even wat meer nadruk geven op wat ze vertelt. En ze heeft ervoor gezorgd dat het plaatje van de PowerPoint rustig is, geen tekeningetjes of logo’s om de boel ‘op te leuken’. Bovendien heeft ze gekozen voor een zwarte ondergrond die het totale beeld op het podium rustiger maakt. Ze vliegt, wat de PowerPoint betreft, maar één keer uit de bocht (op 8’35”): Drie plaatjes tegelijk en veel tekst die niemand kan lezen. Maar verder vind ik haar echt een voorbeeld van hoe je PowerPoint gebruikt.