Het kan ook té goed zijn

Regina Hartley vertelt een geweldig verhaal: het is persoonlijk, heeft een heldere boodschap, er zit humor in, een mooie opening en ze bewandelt nergens onnodige zijpaden. En toch raakt het me niet.
Je zou kunnen zeggen dat haar presentatie technisch in orde is, ik ben er van overtuigd dat ze hard gewerkt heeft aan de voorbereiding, ze hakkelt nooit, hoeft nergens naar haar tekst te zoeken, haar gebaren zijn rustig en beheerst. Tegelijkertijd zorgt dat er voor dat het voor mij net iets te ‘smooth’ voelt. Te braaf ook. Terwijl ze met letterlijk deze tekst een fantastische persoonlijke en kwetsbare presentatie zou kunnen geven, voelt ze nu meer als een schooljuf die het nog één keer uit gaat leggen.

Hoger praten
Gek genoeg denk ik dat ze in het dagelijks leven een lagere stem heeft. Veel mensen gaan van de zenuwen hoger praten. Ik ben heel benieuwd wat er zou gebeuren als ze probeert die stem ook te gebruiken op het podium. Ik ben er van overtuigd dat ze daar warmer en echter van wordt en waarschijnlijk is dan al een groot gedeelte van het euvel verholpen.

Varieer in toon en sfeer
Het zou ook een stuk schelen als de toon en sfeer van haar verhaal wat meer zouden variëren. Nu vertelt ze ieder blokje op precies dezelfde manier: ze uit haar ervaring met sollicitatiegesprekken op precies dezelfde toon als wanneer ze vertelt dat haar vader schizofreen was. Precies die toon gebruikt ze ook weer als ze vertelt dat ze ooit een baantje als ‘singing waitress’ had. Uiteindelijk wordt het verhaal daardoor niet alleen een beetje saai om naar te luisteren, maar ook minder geloofwaardig, minder echt.

Echt mens
Minder perfectie, dat zou ook helpen: een (echte) denkpauze of een keer ‘eh’ zeggen. Met deze fantastische tekst zou ik haar wel eens willen horen praten zoals ze dat zou doen als ze haar verhaal tegen een vriendin zou vertellen, met hier en daar en rafelrandje, een deukje of een krasje, maar wel als een echt mens.