Regina Hartley vertelt een geweldig verhaal: het is persoonlijk, heeft een heldere boodschap, er zit humor in, een mooie opening en ze bewandelt nergens onnodige zijpaden. En toch raakt het me niet.
Is het erg als je helemaal niet expressief bent? Of juist heel erg? En moet je altijd precies uitstralen wat je vertelt? Onderstaande filmpjes zijn te gebruiken bij de aanwijzingen uit het boek Vertel!
Regina Hartley vertelt een geweldig verhaal: het is persoonlijk, heeft een heldere boodschap, er zit humor in, een mooie opening en ze bewandelt nergens onnodige zijpaden. En toch raakt het me niet.
Jill Shargaa bruist van energie, haar lichaam, haar gezicht en haar stem bewegen maximaal. Verfrissend. Maar er zijn grenzen aan wat de toehoorders aankunnen.
Wat een fantastische en meeslepende verteller is Zak Ebrahim. Hij vertelt op een spannende manier, houdt mooie stiltes, gebruikt niet te veel klemtonen en straalt rust uit.
Je hoeft van huis uit geen rasverteller te zijn om een goed verhaal te vertellen. Dat bewijst Eman Mohammed.
Shaka Shengor vertelt behoorlijk monotoon en vertoont nauwelijks expressie. En toch zit ik ik aan het scherm gekluisterd en laat ik zijn verhaal ademloos bij me binnenkomen.
David Blaine heeft een monotone, lage stem en vertoont nauwelijks expressie. En toch wil ik zijn verhaal helemaal horen. Sterker nog: ik begin er de humor van in te zien dat hij op zo’n droge manier over zijn avonturen vertelt.